Όταν απεργούν και οι αγγλοσάξωνες....

...Τα πράγματα είναι σοβαρά. Με απορία και έκπληξη παρατηρώ 1 χρόνο τώρα απεργίες,επεισόδια μαζικότητα στις κινητοποιήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Νέα Υόρκη. Ο συγκεντρωτισμός του πλούτου στα χέρια των ολίγων έχει γίνει ανεξέλεγχτός πλέον έτσι ώστε τα τελευταία 20 χρόνια να εντεινονται και οι ανισότητες στην πατρίδα του καπιταλισμού.

Διαβάζω στο fimotro

Τουλάχιστον 2.000.000 εργαζόμενοι στο βρετανικό δημόσιο τομέα αναμένεται να λάβουν μέρος στην μεγαλύτερη απεργία των τελευταίων 30 ετών στη Βρετανία. Αιχμή του δόρατος, οι αλλαγές στο συνταξιοδοτικό, καθώς τα όρια ηλικίας αυξάνονται παράλληλα με τα ασφάλιστρα που καλούνται...
να πληρώσουν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα.

Στην απεργία παίρνουν μέρος, μεταξύ άλλων, οι εργαζόμενοι στα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και τις δημόσιες υπηρεσίες, ενώ πρόκειται να λάβουν χώρα περισσότερες από 1000 διαδηλώσεις.

Σχολιάζοντας η βρετανική κυβέρνηση, σύμφωνα με το BBC, ανέφερε ότι οι κινητοποιήσεις δε θα φέρουν αποτέλεσμα και κάλεσε τους απεργούς σε περισσότερες συζητήσεις.

Ο βρετανός υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Φράνσις Μοντ, σημείωσε ότι οι κινητοποιήσεις είναι λανθασμένες και κάλεσε τους εργαζόμενους «να μην ακούν τους επικεφαλής των συνδικάτων» καθώς οι συντάξεις που θα λάβουν θα είναι συντάξεις «που λίγοι ιδιωτικοί υπάλληλοι απολαμβάνουν».

Από την πλευρά των Δημοκρατικών, η Ρέιτσελ Ριβς τόνισε στην εκπομπή του BBC Newsnight ότι δεν υποστηρίζουν την απεργία καθώς είναι «δείγμα αδυναμίας». Ωστόσο σημείωσε ότι η κυβέρνηση πρέπει να δώσει κάτι παραπάνω στους χαμηλόμισθους δημόσιους υπάλληλους και επεσήμανε ότι κατανοούν τους λόγους της απεργίας.

Ενός λαϊκισμού μύρια έπονται!

Δυστυχώς η αλλοπρόσαλλη τακτική του Αντώνη Σαμαρά φαίνεται δεν έχει τέλος. Έχει αυτοπαγιδευτεί στον λαϊκισμό του. Εάν δεν ήθελε να δεσμευτεί προσωπικά με υπογραφή πριν γίνουν εκλογές ή δεν θέλει να δεσμεύσει το μέλλον του ελληνικού λαού χωρίς να εκφραστεί η ψήφος του ή χωρίς να υπάρχει εναλλακτική τουλάχιστον από τα κόμματα εξουσίας πρόταση γιατί συμμετέχει στην κυβέρνηση.
Δεν συμφωνώ με τα νέα μέτρα αλλά μόνο με τους στόχους μείωσης του ελλείματος.Θα επαναδιαπραγματευθώ. Δεν επαναδιαπραγματεύομαι. Δεν συμμετέχω σε κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας. Μόνο εκλογές. Συμμετέχω σε κυβέρνηση αλλά μεταβατική. Δεν συμμετέχουν πολιτικά στελέχη της ΝΔ στην νέα κυβέρνηση. Συμμετέχουν πολιτικά στελέχη αλλά χωρίς να είναι βουλευτές. Δεν θα κυρώσω την σύμβαση της 27 Οκτώβρη. Είναι κακή. Θα κυρώσω την Σύμβαση αλλά μόνο για να πάρω τα λεφτά όχι τα μέτρα. Θα γίνουν εκλογές 19 Φλεβάρη. Θα δούμε πότε θα γίνουν εκλογές. Σε ένα πράγμα μόνο είχε δίκιο. Στην μείωση της φορολογίας. Ας επιμένει σε αυτό τώρα που συμμετέχει στην κυβέρνηση.

Ο Χατζηνικολάου και οι παλιόφιλοί του!

Για τον γιό του πρώην βουλευτή της ΝΔ στην Θεσσαλονίκη , κωνστινοπουλίτη στην καταγωγή γενικά έχω καλή εικόνα. Κόσμιος , με παιδεία γενική και μια εσωτερική ευγένεια κατάφερνε να κρατάει συχνά τις ευαίσθητες τηλεοπτικές ισορροπίες. Στέλεχος της ΟΝΝΕΔ βρέθηκε στο MEGA πολύ μικρός να λέει τις ειδήσεις και κατέληξε μέσα από την φούσκα της τελευταίας εικοσαετίας μεγαλοεκδότης σε μία χώρα που όχι μόνο είσαι ότι δηλώσεις άλλα κάνεις και ότι θέλεις χωρίς συνέπειες και χωρίς έλεγχο. Βέβαια τώρα τελευταία ο Χατζηνικολάου φαίνεται να έχει ξεφύγει τελείως και να έχει ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι δημοσιογράφος και υπερασπίζεται συνέχεια τον παλιό του φίλο στην ΟΝΝΕΔ από τα χρόνια του Αβέρωφ Αντώνη Σαμαρά όπως έκανε και με τον Καραμανλή. Να μην υπογράψει λέει , πατριωτική στάση, παλικάρι ο Αντώνης και άλλα τέτοια. Ξέρετε τι με ενοχλεί πιο πολύ στην σημερινή δημοσιογραφία. Αφού στην χρυσή εικοσιπενταετία της Ελλάδας(1980/2005) οι σημερινοί πενηντάρηδες και εξηντάρηδες κατάφεραν να πλουτίσουν κυρίως με μαύρα χρήματα σε έναν ξεχαρβαλωμένο κράτος με ανύπαρκτους μηχανισμούς βγαίνουν τώρα και λιθοβολούν το πολιτικό σύστημα και τους εκφραστές τους που τους επέτρεψε να πλουτίσουν και καλά για να προσεταιριστούν την κοινή γνώμη. Υπάρχει μία υποκρισία σε όλα αυτά. Δεν μας φτάνει η σκληρή καθημερινότητα που βιώνουμε έχουμε να κάνουμε και με όψιμους εκδότες life style να μας κάνουν μαθήματα δημοκρατίας.

Προσωπογραφίες 1 : Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος

Επειδή μέσα στον πανικό των οικονομικών κοντέυουμε να ξεχάσουμε τα εθνικά θέματα εγκαινιάζουμε σήμερα μία νέα ενότητα στην σελίδα μας τις προσωπογραφίες Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος. Ο μεσσήνιος στην καταγωγή Γιάννης Χαραλαμπόπουλος κατείχε το αξίωμα του υπουργού Εξωτερικών από το 1981 μέχρι το 1985, ήταν Αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης από τον Ιούλιο του 1985, ενώ από τον Απρίλιο του 1986 ως τον Ιούλιο του 1989 διετέλεσε υπουργός Εθνικής Άμυνας. Κατά την δεύτερη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (1985-1989), ήρθε κάποιες φορές αντιμέτωπος με τον έτερο Αντιπρόεδρο, Μένιο Κουτσόγιωργα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αναθέσει την εποπτεία του Κυβερνητικού Συμβουλίου Εξωτερικών και Άμυνας (ΚΥΣΕΑ) στον πρώην συνταγματάρχη Χαραλαμπόπουλο, και την εποπτεία του Κυβερνητικού Συμβουλίου (ΚΥΣΥΜ, η σημερινή Κυβερνητική Επιτροπή) στον Κουτσόγιωργα.

Τον Ιανουάριο του 1996 και μετά την παραίτηση του Ανδρέα Παπανδρέου από το αξίωμά του πρωθυπουργού, έθεσε υποψηφιότητα για την ανάδειξη νέου πρωθυπουργού, που θα εξέλεγε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Δεν κατάφερε να εκλεγεί με αντιπάλους τους Κώστα Σημίτη, Άκη Τσοχατζόπουλο και Γεράσιμο Αρσένη. Θυμάμαι 26 χρόνια πριν, στα χρόνια του μονοπωλίου της ΕΡΤ την κόντρα του με τον Μητσοτάκη. Ο νεοεκλέγεις τότε αρχηγός της ΝΔ ήθελε εξαρχής να πολώσει το κλίμα και κατάφερε με κάποιον υπόγειο τρόπο, όπως λειτουργούσε πάντα, να βρει τον μαθητικό έλεγχο του Χαραλαμπόπουλου και να διαβάζει δημόσια τους βαθμούς του από το βήμα της βουλής και να επικρίνει την επιλογή για τα υψηλά του αξιώματα.Φοβερά πράγματα σε μία εποχή που το να λες είμαι ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ είχε νόημα και καθόριζε αρκετά πράγματα. Ητάν η εποχή του σκληρού ροκ και των πολιτικών δεινοσαύρων. Εντίμο στέλεχος συνόδευε τον Αντρέα παντού όταν έβγαινε άνα την Ελλάδα σε κάτι προχειροφτιαγμένες πολιτικές εκδηλώσεις να μιλήσει από κάτι στενά μπαλκόνια κατά την επταετία μετά την δικτατορία. Εβλέπες τους ανρώπους σαν τον Χαραλαμπόπουλο να μιλούν στα πολιτικά ντοκυμαντερ για την εποχή τους με ήθος και ευπρέπεια, παράστημα και μεγαλοπρέπεια και προσπαθώντας να τους συγκρίνεις με κάποια στελεχη σαν την Μιλένα Αποστολάκη και τον Λιντζέρη και σκέφτεσαι πόσο η μετάλαξη της νεολληνικής τάξης πραγμάτων που εκφράστηκε και από την είσοδο ανέξελεγκτα τουλάχιστον μετριοτήτων στο Κοινοβούλιο αλλοιώσε και υποβάθμισε τρομερά το επίπεδο , το ήθος και την τελική αξία και σημασία της πολιτικής στην ζωή του μέσου Ελληνα. Βέβαια για τους εκσυχρονιστές του τότε και τους μεταγενέστερους φυσιογνωμίες σαν τον Χαραμπόπουλο ταυτίστηκαν με τους αναχρονιστικούς κρατιστές του ΠΑΣΟΚ και το λεγόμενο βαθύ ΠΑΣΟΚ αγνοώντας την ιστορικότητα του ρόλου του.Ας είναι η ιστορική κρίση και η αποτίμηση της προσφοράς του καθενός ανήκει στον ιστορικό του μέλλοντος και ο κάθενας από εμάς κρύβει έναν μέσα του.


Παραθέτω μία συνέντευξή του από τα 1998 στο Βήμα

Πασοκομαχίες σε καράβι υπό βύθιση

Το πάλαι ποτέ κραταίο συγκρότημα Λαμπράκη δεν μπορεί να περιμένει και βιάζεται να ανοίξει το θέμα διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ. Αφού σώσαμε την χώρα με τον Παπαδήμο , ο συμπαθής είναι η αλήθεια Μιχάλης Χρυσοχοίδης άνοιξε λένε τον χορό. Εδώ ο κόσμος καίγεται η αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ μας μάρανε.Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε πει το 2004 ότι τρείς θητείες αρκούν , δηλαδή περίπου 12 χρόνια για να είναι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Θα ξαναθέσει υποψηφιότητα. Δεν το γνωρίζω. Από τα ονόματα που αναφέρει το ρεπορτάζ του Βήματος εάν ο Παπανδρέου αποφασίσει να αποχωρήσει μας είναι καποιοι συμπαθείς όπως η Λούκα Κατσέλη. Εάν και γυναίκα ως Υπουργός Εργασίας διαπραγματευτηκε με την Τρόικα και όρθωσε ανάστημα το 2010 τότε που οι Τρεμοπρεντετέρηδες ούρλιάζαν ότι βάζει σε κίνδυνο την συμφωνία δανεισμού και ζητούσαν κεφάλια δημοσίως. Υπερασπίστηκε όσο μπορούσε το κομβικό δικαίωμα του εκάστοτε Υπουργου εργασίας να επεκτείνει τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας και σε επιχειρίσεις με λιγότερους απο 20 εργαζομένους που αποτελούν την πλειοψηφία στην χώρας μας προστατευόντας τις ελάχιστες αμοιβές. Βέβαια το άρθρο 37 πέρασε πλέον αλλά και ως απλή βουλευτής το καταψήφισε. Έδειξε συνέπεια δηλαδή. Ξαναλέμε όμως προέχει η 6 και κυρίως η έβδομη δόση, περίπου 80 δισ. για την χώρα. Ολά τα άλλα είναι άκαιρα προς το παρόν.

Γράφει το Βήμα






Σενάρια διαδοχής στο ΠαΣοΚ
Ο Χρυσοχοίδης ξεκίνησε την κούρσα της διαδοχής, η Λούκα Κατσέλη αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο και οι Βενιζέλος, Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Παπουστής οι υπόλοιποι πιθανοί υποψήφιοι



Αθήνα
Παρά την πρόθεση του προέδρου του ΠαΣοΚ κ. Γ. Παπανδρέου να μπει φρένο στις συζητήσεις για τη διαδοχή στην ηγεσία του κόμματος, ο κ. Μιχ. Χρυσοχοίδης ξεκίνησε και επισήμως την κούρσα της διαδοχής. «Είμαι πολιτικός, στέλεχος της παράταξής μας, του κόμματός μας που έχω μακρά θητεία. Νομίζω ότι είμαι χρήσιμος και για την πολιτική και για τον τόπο μέχρι σήμερα, δικαιούμαι κάποια στιγμή να θέσω κι εγώ με τη σειρά μου την υποψηφιότητά μου, αν τυχόν τεθούν διαδικασίες στο ΠΑΣΟΚ», δήλωσε στον Real FM.

O υπουργός Ανάπτυξης έθεσε κάποιες προϋποθέσεις, υπό τις οποίες θα προχωρήσει στην υποψηφιότητα του: Να υπάρχουν συμφωνημένες διαδικασίες, που θα εφαρμόσουν με σεβασμό όλοι οι υποψήφιοι και στις οποίες θα συμμετάσχει και ο λαός. Επιπλέον επισημαίνει ότι θα πρέπει να υπάρξει και μια νέα πολιτική πρόταση με έντονα κοινωνική διάσταση από το ΠαΣοΚ, το οποίο όπως λέει πρέπει να αλλάξει ριζικά .

Αλλά και η κυρία Λούκα Κατσέλη δεν απέκλεισε το απέκλεισε το ενδεχόμενο να διεκδικήσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εκφράζοντας κυρίως το κοινωνικό κομμάτι του κόμματος.

Τις επόμενες ημέρες αναμένεται να ανοίξουν τα χαρτιά τους και οι υπόλοιποι πιθανοί υποψήφιοι: οι κ.κ. Ευ. Βενιζέλος, Α. Λοβέρδος, ενδεχομένως η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου, και πιθανόν ο κ. Χρ. Παπουστής, ο οποίος επισήμως δηλώνει ότι δεν θέλει να αναμιχθεί στη σχετική συζήτηση.

Οι υπόλοιποι πιθανοί υποψήφιοι δεν ανοίγουν ακόμα τα χαρτιά τους, καθώς ο κ. Γ. Παπανδρέου άνοιξε μεν τη συζήτηση για τη διαδοχή αλλά δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα ούτε αν θα φύγει ούτε πότε σκέφτεται να να το πράξει αυτό ούτε με ποιά διαδικασία. Στο μεταξύ ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ συνεχίζει τις συναντήσεις του με κορυφαία στελέχη του κόμματος, σήμερα είδε τον κ. Θ. Πάγκαλο, και συνεχίζει με τους κ.κ. Χ. Καστανίδη, Απ. Κακλαμάνη και Π. Ευθυμίου.

Η εντύπωση που έχουν αποκομίσει όσα στελέχη έχουν ήδη συζητήσει μαζί του είναι ότι έχει λάβει την απόφαση να αποχωρήσει από την ηγεσία του ΠαΣοΚ, ωστόσο επιθυμεί αυτό να γίνει με συνενταγμένο τρόπο και με τους λιγότερους δυνατούς κραδασμούς για το κόμμα και για την κυβέρνηση. Επιπλέον θέλει να διασφαλίσει ότι ο διάδοχός του θα στηρίξει το έργο που έκανε ο ίδιος και οι κυβερνήσεις του τα δύο προηγούμενα χρόνια και δεν θα πάρει αποστάσεις από αυτό στη δίνη του προεκλογικού αγώνα.

Με τα ποσοστά που λαμβάνει το ΠαΣοΚ στις δημοσκοπήσεις, ο απολογισμός της κυβερνητικής θητείας του θα είναι δύσκολος και ενδεχομένως να οξύνει τα πνεύματα. Πάντως, όλες οι πλευρές στο ΠαΣοΚ προσπαθούν να μην πολώσουν την κατάσταση, ιδίως σε ότι αφορά τον κ. Παπανδρέου, και να επικρατήσει ηρεμία. Είναι ενδειτική η πρόταση της κυρίας Αννας Διαμαντοπούλου να μαζευτούν τα κορυφαία στελέχη και να συμφωνήσουν από κοινού τη διαδικασία της διαδοχής ώστε να μην συγκρούονται για τέτοια θέματα δημοσίως.

Όμως και άλλοι υπουργοί σκέπτονται τέτοιες λύσεις επειδή αντιλαμβάνονται ότι μια επανάληψη των εσωκομματικών εκλογών του 2007 θα ήταν καταστροφική για το ΠαΣοΚ αυτή την ώρα.

Στον άτυπο μεταξύ τους διάλογο υπάρχουν διάφορες προτάσεις και σενάρια. Κατ αρχάς φαίνεται ότι οι περισσότεροι απορρίπτουν τη διαρχία -δηλαδή να παραμείνει ο κ. Παπανδρέου πρόεδρος του ΠαΣοΚ και να εκλεγεί άλλος υποψήφιος πρωθυπουργός. Συμφωνία δεν υπάρχει ούτε για τον τρόπο εκλογή του νέου προέδρου του ΠαΣοΚ. Το καταστατικό προβλέπει εκλογή από τα μέλη και τους φίλους του κόμματος με κάλπη ή σε έκτακτες συνθήκες από τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου του ΠαΣοΚ.

Η εκλογή με κάλπη προβληματίζει πολλούς καθώς μπορεί να σημειωθούν προβοκάτσιες, η διαδικασία καταμέτρησης των ψήφων δεν είναι εγγυημένη και επιπλέον σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να λάβει κάποιος από τους υποψηφίους το ένα εκατομμύριο ψήφων του κ. Παπανδρέου.
Η πλευρά Βενιζέλου είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα δεχτεί την επανάληψη αυτής της διαδιακασίας. Αντιθέτως, ο κ. Α. Λοβέρδος, φέρεται αντίθετος σε κάθε αλλαγή στο καταστατικό και επιθυμεί την προσφυγή στη βάση του κόμματος.

Η διαδοχή με «δαχτυλίδι» επίσης δεν συναντά πολλούς οπαδούς καθώς ο νέος πρόεδρος θα είναι από την αρχή υπονομευμένος.

Ορισμένοι προτείνουν να προβεί ο κ. Παπανδρέου σε δημόσια δήλωση αποχώρησης, να ανακοινωνθούν επισήμως όλες οι υποψηφιότητες και έπειτα οι υποψήφιοι με τα επιτελεία τους να αποφασίσουν στο πλαίσιο του καταστατικού ποιά είναι η ενδεδειγμένη διαδικασία. Από διάφορες πλευρές επισημαίνεται επίσης ότι ο χρόνος για συνέδριο ή ακόμα χειρότερα για δύο συνέδρια προκειμένου να αλλάξει το καταστατικό είναι εξαιρετικά περιορισμένος.

Πάντως, φαίνεται ότι όλοι συμφωνούν ότι η διαδικασία αυτή θα πρέπει να λήξει πριν από τις εκλογές και ότι το ΠαΣοΚ, το οποίο έπεσε από την κυβέρνηση εφαρμόζοντας μια σκληρή πολιτική λιτότητας έστω και αν ήταν επιβεβλημένη από τις συνθήκες, θα πρέπει να κάνει τον απολογισμό του προτού ζητήσει ξανά την ψήφο των πολιτών.

Το Ευρωομόλογο ως τελευταίο οχυρό

Κάτι επιτέλους αρχίζει να κινείται για τα πολυαναμενόμενο Ευρωομόλογο. Γράφαμε για τους κοινούς κανόνες δανεισμου το Σάββατο. Η Γερμανία αρχίζει να το ξανασκέφτεται και καλά κάνει . Είναι το last resort για να μαζευτει η κατάσταση. Εάν και μετά την απορρόφηση μέρους του ευρωπαικού δημοσίου χρέους απο την Ευρωπαικη Κεντρική τράπεζα δεν ομαλοποιηθεί η κατάσταση τότε δεν ξέρω τι μας σώζει. Είναι γενναία κίνηση και αναγκάια αλλά με κόστος μεγάλο για την Γερμανιά. Το παιχνίδι μπορεί να ξαναρχίζει ή απλά να είναι αργά. Θα δουμε.


Γράφει το Βήμα

Βερολίνο: Τα ευρωομόλογα δεν είναι πανάκεια
Απάντηση του εκπροσώπου της Μέρκελ στον πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο


«Η καγκελάριος και η γερμανική κυβέρνηση δεν συμμερίζονται την ιδέα που έχουν εκφράσει πολλοί ότι στην παρούσα συγκυρία τα ευρωομόλογα αποτελούν μια οιονεί πανάκεια». Τη δήλωση αυτή έκανε σήμερα μιλώντας σε εκπροσώπους του τύπου ο Στέφεν Σάιμπερτ, εκπρόσωπος της γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ.
Πρόκειται για απάντηση στα δημοσιεύματα περί επικείμενης επίσημης υποβολής την Τετάρτη από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο της πρότασης για έκδοση ευρωομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).

O αξιότιμος Λάμπρου και η ηθική της νέας τάξης πραγμάτων

Να γράψουμε και κάτι τοπικό μετά από καιρό. Για τον αξιότιμο Πέτρο Λάμπρου από μικρό παιδί στην πόλη που μεγάλωσα την Λειβαδιά άκουγα ιστορίες που ήταν ανάμεσα στον αστικό μύθο, την φαντασία αλλά και την πραγματικότητα ενός σκληρού και μακαβελιακού σε ορισμένες εκφάνσεις κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ ιδίως του 80 αλλά και μετά. Από 18 χρονών στο ΠΑΣΟΚ, με κοντά παντελονάκια κάτι σαν τον Βασιλάκη Καΐλα στις ταινίες του Ξανθόπουλου, γαμπρός του επίσης Διστομίτη αείμνηστου επιχειρηματία Μπάρλου που φημολογείται ότι πλήρωνε επί χρόνια το ενοίκιο στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Χαριλάου Τρικούπη, κολλητός του Αλέκου Ακριβάκη, φίλος της Δήμητρα Λιάνη αλλά και κουμπάρος του Λαλιώτη έφτιαξε μεθοδικά την εικόνα του αόρατου χεριού που κινάει στο παρασκήνιο τα νήματα. Ήταν επί 30 χρόνια ο σκιώδης Βοιωτάρχης του ΠΑΣΟΚ λένε. Ητάν ικάνος λένε πολλοί και βοήθησε πολύ το χωρίο του το Δίστομο. Τον θυμάμαι στην κηδεία του Ανδρέα Παπανδρέου το 1996 να τρέχει δίπλα στο αυτοκίνητο που συνόδευε την σωρό του με μαύρα γυαλιά ηλίου για να ανοίξει χώρο σαν τους Bodyguard στυλ Κλιντ Ιστγουντ του αμερικανού προέδρου στην γνωστή ταινία που είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για τον αρχηγό. Φτωχό παιδί από το Δίστομο με σπουδές στα οικονομικά, αφοσιώθηκε πλήρως στο ΠΑΣΟΚ και πήρε δημόσιες θέσεις, όπως σαν διοικητής της ΑΤΕ και διευθύνων σύμβουλος στον παλιό κρατικό ΟΤΕ, και διαχειρίστηκε δημόσιο χρήμα όσο λίγοι από το ΠΑΣΟΚ χωρίς να είναι στην κεντρική πολιτική σκηνή. Φίλος της οικογένειας Παπανδρέου επιβίωσε όμως και στο σύστημα Σημίτη όπως ακριβώς και ο Ακριβάκης. Ο Λάμπρου κατεύθυνε την ΑΤΕ στην μεγάλη κομπίνα του χρηματιστηρίου το 1999. Το 2009 ακούστηκε για διοικητής του ΟΠΑΠ και κάποιοι ανατρίχιασαν μόνο στην εικόνα. Έζησε δηλαδή τον δικό του ελληνικό μύθο της γρήγορης εύκολης εξουσίας που δεν θα έπρεπε να έχει ποτέ σε μια κανονική αξιοκρατική χώρα. Ήταν από τους χρήσιμους και πρόθυμους των κομμάτων να κάνουν την βρώμικη δουλεία. Το καλοκαίρι έμαθα από φίλους στην Αθήνα ότι μετά την απαλλαγή από την δικαιοσύνη για τα τερατώδη σκάνδαλα επί των ημερών του ως διοικητής της ΑΤΕ (σημειωτέον και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ χρωστάνε εκατομμύρια ευρώ από κομματικά δάνεια στην Αγροτική τράπεζα) εθεάθη λέει σε γεύμα με τον νέο διοικητή του ΟΤΕ με τον Μιχάλη Τσαμάζ, στο γνωστό πασοκικό στέκι ταβέρνα “Νησιώτισσα» στη Πεντέλη.Τον ξαναείδα στον ρόλο του χειροκροτητή όταν επέστρεφε παραιτημένος ο Παπανδρέου στην Ιπποκράτους μόνο πλέον με την ιδιότητα του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Εδώ ο κόσμος λοιπόν χάνεται αλλά όλη αυτή η κάστα που έφερε την Ελλάδα σε αυτό το άθλιο σημείο συνεχίζει ταπεινά και μεθοδικά να ελπίζει. Δεν γνωρίζω το μέλλον του ΠΑΣΟΚ ούτε του προέδρου του προσωπικά μετά την τελευταία διετία. Αισιόδοξος δεν είμαι πάντως. Γνωρίζω όμως ένα πράγμα. Η ανάγκη για μια νέα ηθική τάξη πραγμάτων και στα 2 κόμματα εξουσίας αναφορικά και με τα πρόσωπα τους αλλά και τις πρακτικές τους υπήρχε ήδη από το 2004.Το καμπανάκι είχε χτυπήσει προ πολλού. Τώρα απλά το ποτάμι ξεχείλισε και κοντά στα ξερά θα καούν και τα χλωρά στις επόμενες εκλογές. Η ηθική νέα τάξη πραγμάτων για τα μεγάλα κόμματα στην Ελλάδα ήταν μέχρι πρόσφατα ανάγκη επιτακτική αλλά αγνοήθηκε στο όνομα του νεποτισμού , της κομματοκρατίας και της εξουσιολαγνείας του παλιού κατεστημένου. Οι εξελίξεις με την ταχύτητα τους μας ξεπέρασαν όλους. Τα πρόσωπα αποδεικνύονται λίγα, εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, για να μας βγάλουν από την κρίση. Οι εξελίξεις έχουν ξεπεράσει κάτι πρόσωπα σαν τον Πέτρο Λάμπρου που υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα ασφαλώς αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Το ζήτημα είναι ποιος είναι σε θέση να εφαρμόσει την νέα ηθική τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα; Πώς μπορεί να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στο πολιτικό σύστημα και τους εκφραστές τους; Δύσκολα πράγματα, αβέβαια και η δημοκρατία θέλει σταθερές αξίες και πίστη στους θεσμούς αλλιώς έρχεται το χάος.

Tα ημίμετρα τελείωσαν

Επειδή λαμβάνω από τότε που επέστρεψα πολλά μηνύματα για την άποψη μου για τις εξελίξεις πιστεύω τα εξής:

Τα ημίμετρα στην ΕΕ υπό την σημερινή της μορφή έχουν τελειώσει από την αρχή της κρίσης. Η Ευρώπη ή θα βγει πιο δυνατή ή θα πάψει να υπάρχει με την τωρινή της μορφή.
Το sui generis μόρφωμα της ΕΕ ή θα ολοκληρωθεί με μία πολιτική ομοσπονδιακού τύπου ενοποίηση και ταυτόχρονη οικονομική διακυβέρνηση ή θα συνεχίζει να παράγει ανισότητες.
Σε μία παγκοσμιοποιημένη διακυβέρνηση και σε συνθήκες ολιγαρχικής συγκέντρωσης του πλούτου ο λεγόμενος δυτικός κόσμος όχι απλά δεν είναι πλέον μόνος αλλά οφείλει να είναι ενωμένος για να μπορέσει να παρέχει στους πολίτες-καταναλωτές του το βιοτικό επίπεδο ή έστω της ψευδαίσθηση του των περασμένων ετών και να ανταγωνιστεί αποτελεσματικά τις αναδυόμενες οικονομίες και τους νέους παγκόσμιους παίκτες.
Αναφορικά με το ευρώ οι υφιστάμενοι κανόνες δημοσιονομικής σύγκλησης ήταν ημιτελείς. Το σύμφωνό σταθερότητας χρειάζεται επειγόντως εξορθολογιστική αναθεώρηση. Σε μία οικονομική διακυβέρνηση ίσως δεν χρειάζεται αναγκαστικά ενιαία φορολογική πολιτική εσόδων αλλά πάντως εκτός από κοινά δημοσιονομικά όρια χρειάζεται ενιαίο πλαίσιο δανεισμού που θα πιστοποιεί την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη όχι απλά ως ιδανικό αλλά ως οικονομικό προαπαιτούμενο της πραγματικής σύγκλησης.
Τέλος όσο αφορά στην φημολογούμενη αποβολή από το ευρώ απείθαρχων χωρών ακόμα και εάν είχε υπάρξει ήδη Ομοσπονδία από το 2000 η μη ύπαρξη κοινού νομίσματός δεν είναι πανάκεια. Από το 2002 πού είχαμε σχεδόν το ίδιο επιτόκιο δανεισμού με την Γερμανία τράπεζες ελληνικές και κυβερνήσεις δεν έκαναν τίποτα ώστε μέσω του φτηνού δανεισμού το ελληνικό κράτος να ξεκινήσει τότε μια πολιτική ήπιας δημοσιονομικής προσαρμογής. Αντίθετα κάναμε πανάκριβους Ολυμπιακούς αγώνες και επεκτείναμε το σπάταλο κράτος παντού. Οι τράπεζες τροφοδότησαν αλόγιστα την καταναλωτική μανία του απερίσκεπτου ελληνικού νεοπλουτισμού εκτιθέμενες παράλληλα σε μη αξιόχρεους οφειλέτες και τώρα δέχονται κούρεμα των απαιτήσεων τους με βάση τον νόμο Κατσέλη πληρώνοντας ακριβώς την κοντόφθαλμη τακτική τους. Εάν η Ελλάδα δεν αντέχει πλέον ένα πανάκριβο ευρώ στην καθημερινότητα της τώρα που ήλθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό και έχουμε ως προίκα πλέον όχι το φτηνό δανεισμό αλλά τις εκτοξευμένες τιμές παντού και τα πάντα ποιοτικά αλλά πανάκριβα εδώ και καιρό ελληνικά προϊόντα προς εξαγωγή τότε πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά πως θα ξαναγίνουμε ανταγωνιστικοί. Η ελληνική οικονομία θα πρέπει να αποκτήσει εφεξής μια εθνική συλλογική αναπτυξιακή μακροχρόνια λογική βασισμένη σε εθνικούς πόρους και συγκριτικά πλεονεκτήματα και να μην περιμένει μόνο σαν "από μηχανής θεό" τον θείο από την Αμέρικα είτε λέγεται σχέδιο Μάρσαλ είτε λέγεται πακέτο Ντελόρ. Το νόμισμά σε μια τέτοια καινούργια λογική είναι εργαλείο και όχι αυτοσκοπός

Ανήκωμεν εις την Δύσiν .Την "Ευρωπαϊκή" εάν υπήρξε ποτέ!

Σημερινοί Τριαντάρηδες, παλαιότεροι και Νεώτεροι θα θυμούνται την ιστορική κόντρα Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου στην Βουλή κάπου το 1977.Πολλά είχαν ειπώθει για γενιές ολόκληρες για την στάση του Ανδρέα Παπανδρέου προεκλογικά(πριν το 1981) για την ένταξή της Ελλάδος στην τότε Ε.Ο.Κ.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα κατά την επικύρωση της Συνθήκης του Μααστριχτ ο Ανδρέας με μία εν πολλοίς προφητική ομιλία του επισήμανε τους κίνδυνους της δημιουργίας μίας ανισσόροπης Ευρώπης και τον κίνδυνο η εξέλιξη της να μεταλαχθεί προς το χειρότερο μελλοντικά για τους φτωχόυς του Νότου.Ας δούμε μερικά απόσπάσματα της ομιλίας.

"Πορευόμαστε προς μια ευρωπαϊκή Γερμανία, ή προς μια Γερμανική Ευρώπη;»
«Ηδη προβλέπονται, έστω και αν δεν ομολογούνται, δύο ταχύτητες στην Ενωμένη Ευρώπη, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη μας το τεράστιο κοινωνικό κόστος και τις εκρηκτικές κοινωνικές καταστάσεις, τις οποίες θα αντιμετωπίζουμε σε αυτήν την πορεία, τουλάχιστον για τις χώρες του Νότου».
«Θα πρέπει ο έλληνας πολίτης να ξέρει τι να περιμένει στο τέλος της πορείας, αλλά και τι θα έχει καταβάλει για να φθάσει στο τέρμα αυτής της δύσκολης και άνισης πορείας».
«Σοβεί πάντα η σύγκρουση βορρά και νότου και αυτό γιατί η ενιαία αγορά στην απουσία μιας άλλης πολιτικής σύγκλισης και συνοχής πολύ υψηλότερου επιπέδου, οξύνει τις αντιθέσεις, οξύνει τις ανισότητες».

"Θα πρέπει ο Έλληνας πολίτης να ξέρει τι να περιμένει στο τέλος της πορείας, αλλά και τι θα έχει καταβάλει για να φθάσει στο τέρμα αυτής της δύσκολης και άνισης πορείας."

"Η Γερμανία προωθεί ταυτόχρονα και την ολοκλήρωση αλλά και την διεύρυνση και μάλιστα σε μεγάλη κλίμακα. Υπήρχε μία εποχή που ο Υπουργός Εξωτερικών Γκένσερ, γυρνούσε στην Ευρώπη και έδινε υποσχέσεις σε όλες τις χώρες ότι θα ενταχθούν στην ΕΟΚ. Είναι επίσης η Γερμανία που έχει ξεχωριστή πολιτική να αναπτύξει την πολιτική της παρουσία ισοδύναμα με την οικονομική της, τόσο στην Κεντρική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και γενικότερα τις Παραδουνάβιες Χώρες.
Και αυτό, στα πλαίσια ενός αγώνα με τη δημιουργία σφαιρών επιρροής, που μας πάνε πίσω περίπου έναν ολόκληρο αιώνα.
Παραμένει, βέβαια, πάντα το ερώτημα, σε όλη αυτή την πορεία, εάν πορευόμαστε προς μία ευρωπαϊκή Γερμανία, ή προς μία γερμανική Ευρώπη.
Πρόσφατα η Γερμανία αύξησε το επιτόκιο, την ώρα που όλοι στην Ευρώπη και στην Αμερική ζητούσαν να μην το κάνουν, διότι η πορεία προς την ύφεση είναι σαφής. Και όμως το έκαναν. Και διερωτάται κανείς σε ποιο μέτρο μπορεί να στηρίζεται η Ευρώπη στην γερμανική αλληλεγγύη.
Ο στόχος της Γαλλίας είναι η ταχύτερη δυνατή ενσωμάτωση της Γερμανίας στην ενωμένη Ευρώπη και αυτό για λόγους μακροπρόθεσμης ισορροπίας και ασφάλειας στην Ευρώπη. Στα πλαίσια της ΕΟΚ σωβεί πάντα η σύγκρουση βορρά και νότου και αυτό γιατί η ενιαία αγορά στην απουσία μιας άλλης πολιτικής σύγκλισης και συνοχής πολύ υψηλότερου επιπέδου, οξύνει τις αντιθέσεις, οξύνει τις ανισότητες, όχι μόνο ανάμεσα σε κράτη – μέλη, αλλά και σε περιοχές, οι οποίες είναι καθυστερημένες και περιοχές που είναι προχωρημένες.
Αυτό είναι η τύχη μιας ενιαίας αγοράς πάντοτε. Εάν δεν υπάρξουν κάποια μέτρα, κάποιες παρεμβάσεις θα οξύνει τις αποστάσεις ανάμεσα στις πλούσιες και τις φτωχές περιφέρειες."

"Στις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή στην ΟΝΕ δεν υπάρχει αναφορά καν στο τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα της ανεργίας, τη χειρότερη μορφή ανισότητας που μπορεί να γνωρίσει μία σύγχρονη χώρα. Οι δείκτες – στόχοι συνιστούν το όραμα, όπως ελέχθη ήδη στην Αίθουσα αυτή, ενός ευρωπαίου τραπεζίτη και εκφράζουν κατά κύριο λόγο τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις της σημερινής Ευρώπης."

"Για μας αυτό είναι τεράστιο θέμα. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε για θέση ισότιμου μέλους στην Ενωμένη Ευρώπη αν πρώτα δεν κλείσει ο κύκλος της εμβάθυνσης, αν δεν ολοκληρωθεί η Ενωμένη Ευρώπη. Και είναι λάθος ιστορικό να υπαναχωρήσουμε απ’ αυτή τη θέση."


"Έτσι, η εμβάθυνση της ύφεσης είναι μονόδρομος, όπως βέβαια είναι και η αποτυχία της δημοσιονομικής πολιτικής, ώστε να μιλούμε όχι για σύγκλιση, αλλά για απόκλιση από τους στόχους του Μάαστριχτ."

Ολόκληρό το κείμενο μπορείται να το βρείτε εδώ

Έχει ο καιρός γυρίσματα για εργαζόμενους και δικαστές

Είναι πραγματικά μοναδικό σε μία χώρα όπως η Ελλάδα να παρατηρείς πως εξελίσσονται οι εσωτερικές αντιθέσεις και τα παράδοξα .Ειδικά υπό το πρίσμα των νέων μέτρων και της μεγάλης κρίσης είναι αξιοσημείωτη η ευκολία η οποία περνάνε όλα τα νομοθετικά μέτρα για περικοπές συντάξεων, μισθών και επιβολή διπλής και υπέρμετρης φορολογία επί δικαίων και αδικών και δικαιολογείται η νομιμότητα τους με το σκεπτικό της προάσπισης του εθνικού δημόσιο συμφέροντος αλλίως ιδωμένο υπό τον φόβο της πτώχευσης. Την αρχή έκανε η επιβολή εκ νέου του λεγόμενου ΛΑΦΚΑ από το 2010 στις συντάξεις, το οποίο κρίθηκε ως αντισυνταγματικό το 2005 και όλοι θυμούνται τις περίφημες δόσεις του Κραμανλη σε προοπτική 5ετίας για να πάρουν οι συνταξιούχοι τα παρανόμως παρακρατηθέντα χρήματα τους. Μόλις τελείωσε η επιστροφή των δόσεων η διάταξη επιβλήθηκε εκ νέου!! Τώρα το πλαφόν στο εφάπαξ και η μείωση του μάλιστα κρίνεται συνταγματική σχεδόν από τα ίδια ανώτατα δικαστήρια που τα έκριναν αντισυνταγματικό.

Το 2005 Ομόφωνα αντισυνταγματική κρίθηκε από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου η επιβολή ανώτατου ορίου (πλαφόν) στο εφάπαξ των υπαλλήλων του Δημοσίου, των εργαζομένων στις κρατικές τράπεζες και τους μεγάλους οργανισμούς, που θεσπίστηκε με το νόμο Σιούφα.Το εφάπαξ αποτελεί βοήθημα το οποίο χορηγείται στους ασφαλισμένους και στα μέλη των οικογενειών τους από τα ασφαλιστικά Ταμεία και τα Ταμεία Επικουρικής Ασφάλισης των υπαλλήλων του Δημοσίου, των Τραπεζών, κ.λπ.
Το Ανωτατο Ειδικό Δικαστήριο άνοιγε έτσι τότε δρόμο διεκδίκησης για 40.000 συνταξιούχους. Το 2007 Διαψεύδοντας τις κυβερνητικές προσδοκίες της τότε κυβέρνησης της ΝΔ, το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο κατεδάφισε το νόμο Σιούφα, αφού αποφάνθηκε ότι είναι αντισυνταγματικό το πλαφόν στο εφάπαξ των συνταξιούχων των τραπεζών και ΔΕΚΟ. Βάζοντας τέλος σε μια πολύχρονη δικαστική αντιδικία, το ΑΕΔ, με πλειοψηφία 8 προς 5, έκρινε ότι είναι αντισυνταγματική η νομοθετική ρύθμιση που καθορίζει ανώτατο όριο στο εφάπαξ βοήθημα, όταν αυτό έχει αμιγώς ανταποδοτικό χαρακτήρα.
Σύμφωνα με την άποψη που επικράτησε τότε και υιοθετούσε τις θέσεις της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, ο επίμαχος νόμος 2084/1992, που θέτει οροφή στο εφάπαξ, είναι αντίθετος στις συνταγματικές διατάξεις που καθιερώνουν την αρχή της ισότητας και εγγυώνται το θεσμό της κοινωνικής Η απόφαση για την απελευθέρωση του εφάπαξ, άνοιγε τότε το δρόμο για τη διεκδίκηση καταβολής αναδρομικών, μέσω αγωγών, προκειμένου να επιστραφούν στους δικαιούχους γενναία ποσά.

Το ΑΕΔ έλυσε τη διχογνωμία μεταξύ Αρείου Πάγου και Συμβουλίου της Επικρατείας υπέρ του πρώτου δικαστηρίου, καθώς δέχθηκε ότι δεν μπορεί να τεθεί πλαφόν στα βοηθήματα που παρέχουν οι ασφαλιστικοί οργανισμοί, όταν αυτά έχουν ανταποδοτικό χαρακτήρα, όταν καταβάλλονται, δηλαδή, από ασφαλιστικό κεφάλαιο που σχηματίζεται από κρατήσεις εις βάρος των αποδοχών των εργαζομένων ή και από εργοδοτικές εισφορές. Και αυτό διότι η επιβολή ενός τέτοιου ορίου εισάγει δυσμενή διάκριση εις βάρος των εργαζομένων εκείνων οι οποίοι, λόγω του χρόνου υπηρεσίας και τους ύψους των αποδοχών τους, έχουν υποβληθεί σε μεγαλύτερες κρατήσεις σε σχέση με τους συναδέλφους τους που κατέβαλαν λιγότερες.
Εν έτη 2011 πλέον σήμερα συνταγματική έκρινε η Ολομέλεια του ΣτΕ τη μείωση του εφάπαξ των δικαστών, κρίνοντας ότι δεν αντίκειται στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και το Σύνταγμα(δεν ξέρω τι γίνεται με το πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ για τα περιουσιακά δικαιώματα). Η νομοθετική ρύθμιση θεσπίζει το ποσό των 2.055 ευρώ ως ανώτατο όριο αποδοχών για τον υπολογισμό του εφάπαξ βοηθήματος των δικαστικών λειτουργών, οι οποίοι συνταξιοδοτήθηκαν μετά την 30η Ιουνίου 2004.

Αλήθεια τελικά οι πραγματικές δυνατότητες του ελληνικού δημοσίου να πληρώνει μισθούς, συντάξεις και εφάπαξ πόσο καλύτερες ήταν το 2007 από το 2011? Εάν ο σεβασμός της δημοσιονομικής εξυγίανσης του δημοσίου αποτελεί έμμεσο αλλά βαρύνων όπως αποδεικνύεται τώρα στοιχείο της δικαστικής κρίσης γιατί δεν λήφθηκε νωρίτερα υπόψη? Tέλος ποια είναι τα όρια της κατάφορης παραβίασης ενός συντάγματος και των εργασιακών και μισθολογικών δικαιωμάτων προκειμένου να σωθεί μια χώρα? Η οικονομική πολιτική μίας χώρας σε συνθήκες πραγματικά έκτατης ανάγκης νομιμοποιεί την μετατροπή του ελέγχου της νομιμότητας της σε μία τυπική διαδικασία ?

Τα αντικρουόμενα κίνητρα για την αναθεώρηση της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου της ΕΕ

Ας δούμε κάποιες σκέψεις για το πώς η εξέλιξη της ελληνικής κρίσης επηρεάζει την λογική της ευρωπαϊκής διαχείρισης του χρέους.

Από τις αρχές Σεπτεμβρίου 2011 έως τα τέλη του 2014, οι ανάγκες χρηματοδότησης του ελληνικού δημοσίου σύμφωνα με εκτιμήσεις ελληνικών τραπεζών ανέρχονται σε €149,6 δισ. Επιπλέον, η ενεργοποίηση του PSI δημιουργεί ανάγκες δανεισμού €35 δισ. για παροχή ενεχύρων, €20 δισεκ. η επαναγορά χρέους και η χρηματοδότηση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας άλλα €28,5 δισεκ.



Σύμφωνα με τους υπολογισμούς από το σύνολο αυτό των €233 δισεκ, τα €54 δις. θα προκύψουν από τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, €42 δισεκ. από το υπόλοιπο του προηγούμενου πακέτου, τα οποία σύμφωνα με το νέο σχεδιασμό θα εκταμιευθούν από το EFSF και €109 δισ. από το πακέτο χρηματοδότησης της 21ης Ιουλίου. Το εναπομείναν ποσό των €28 δισ. θα καλυφθεί από τα έσοδα του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων.

Τα προβλήματα

Συνοπτικά, τα κρίσιμα στοιχεία της συμφωνίας που παραμένουν σε εκκρεμότητα είναι: α) η συμμετοχή των ιδιωτών στη συμφωνία, που ήδη παρουσιάζει προβλήματα. Παρά το γεγονός ότι έχει εκτεταμένα αναφερθεί ότι στο PSI θα υπάρξει συμμετοχή 90% του ιδιωτικού τομέα, υπάρχουν αμφιβολίες για το πόσο αυτό είναι ακριβές . Στο διάστημα 9/2011 - 12/2014 υπάρχουν λήξεις ομολόγων ύψους €105 δισεκ. εκ των οποίων μόνο τα €54 δισ. θα συμμετάσχουν στο PSI. β) η καθυστέρηση της έγκρισης της συμφωνίας από τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια τη προηγούμενη Δευτέρα η σλοβακική κυβέρνηση όρισε ως χρόνο έγκρισης τον ερχόμενο Δεκέμβριο ενώ η Μέρκελ φημολογείται ότι χρειάζεται την στήριξη των σοσιαλδημοκρατών για να πιάσει την απαιτούμενη πλειοψηφία στο γερμανικό κοινοβούλιο, οι οποίοι είναι πρόθυμοι να τη δώσουν με ότι μπορεί να συνεπάγεται αυτό για την απώλεια της αρχής της δεδηλωμένης για την Μέρκελ, γ) το θέμα των εγγυήσεων που πρωτοστατούν Φινλανδία, Αυστρία που απ' ό,τι φαίνεται, αρχίζει να συνδέεται άμεσα με το ύψος του επιτοκίου. Όσο αφορά την συμμετοχή των ελληνικών τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων στο θεσμοθετημένο οικειοθελές κούρεμα των ομολόγων ήδη από την 21 Ιούλη δεν πρέπει να θεωρείται απολύτως βέβαιο ότι τα ομόλογα των Δημόσιων Ασφαλιστικών Ταμείων δεν αποτελούν μέρος των €54 δις. (υπενθυμίζεται ότι η αξία των ομολόγων που έχουν στα χέρια τους τα ελληνικά ταμεία υπολογίζεται σε 10 με 15 δισ.ευρώ) ενώ δεν έχει διευκρινιστεί πώς θα διαχειριστεί η ΕΚΤ το χαρτοφυλάκιο των ελληνικών ομολόγων που έχει αγοράσει από τη δευτερογενή αγορά(oι ελληνικές τράπεζες υπολογίζεται ότι είναι εκτεθειμένες από 40 εώς 60 δις. ευρώ σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ίσως και περισσότερο). Το επικείμενο κούρεμα μοιάζει πολύ για όσους γνωρίζουν την νομική επιστήμη την διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης και του αναγκαστικού πλειστηριασμού περιουσίας. Μόνο που εδώ η λογική είναι αντίστροφη. Δηλαδή στα πλαίσια ενoς διεθνούς πτωχευτικού δικαίου πρέπει να εφευρεθεί και υπό το πρίσμα των δημοσιονομικών κριτηρίων ένας „sui generis“ μηχανισμός που θα ρυθμίζει με ποιά κριτήρια και κυρίως ποιά σειρά θα επιλεχθεί πρώτος ο δικαιούχος που θα υποστεί κούρεμα στις απαιτήσεις του και με ποιά σειρα-και μάλιστα αυτό να γίνει ελέγχομενα,δηλ. οικειοθελώς και όχι άτακτα.



To σχέδιο Β


Διάφορες εκτιμήσεις του ΔΝΤ και ελληνικών τραπεζών προβλέπουν ειδικά για το χρέος, ότι στα τέλη του 2014 θα ανέρχεται σε €460 δις, ή 190% του ΑΕΠ. Εάν αναλογιστεί κανείς ότι μπήκαμε στον μηχανισμό τον Μάιο του 2010 με ένα έλλειμμα κοντά στο 130% του ΑΕΠ η ύφεση ως αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής που μας υποδείχθηκε φέρνει σχεδόν μία εκτίναξη του χρέους ύψους 130 δις.ευρώ. Αυτό αποτελεί μία πρώτη ένδειξη αλλά και αιτιολογική βάση για το αναπόφευκτό του κουρέματος καθώς σε μία υπεραπλουστευμένη και όχι αναγκαστικά οικονομική λογική σε ένα „ haircut“ της τάξεως 50% του ελληνικού χρέους ένα μεγάλο κομμάτι που θα κουρευτεί θα είναι το επιπλέον από την πολιτική του μνημονίου προερχόμενο χρέος, δηλ. από την σκληρότητα της ύφεσης .

Με βάση τις προηγούμενες προβλέψεις (ΔΝΤ), οι τόκοι της περιόδου 2012-2014 ανέρχονται σε €59,9 δισ ενώ με το νέο μεσοσταθμικό επιτόκιο 4% που εφαρμόστηκε μειώνονται σε €52 δις.επιβαρύνοντας λιγότερο το σχηματισμό χρέους. Εάν φτάσουμε σε πρωτογενές πλεόνασμα το 2012 το ποσό αυτό θα αποτελεί τα επόμενα χρόνια σε μεγάλο βαθμό το λεγόμενο δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας. Επομένως η δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδος θα πρέπει να προσαρμοστεί στην εξυπηρέτηση αυτού του ελλείμματος και μέσα από τα πρωτογενή πλεονάσματα αλλά και μέσα από εξωτερικό δανεισμό. Κάπου εδώ ξεκινάει η λογική του plan B καθώς οι μεγάλες δυνάμεις και ειδικά η Γερμανία αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι το κόστος της συμμετοχής της σε ένα διαρκή μηχανισμό που συνεχώς ανακυκλώνει και μεταχρονολογεί την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους θα είναι μακροπρόθεσμα μεγαλύτερο από ότι οι κρατικές ενισχύσεις εθνικό bail-out πακέτο, στις γερμανικές τράπεζες, λόγω της συστημικής κρίσης που θα προκαλέσει οποιοδήποτε κούρεμα. Επιπλέον η ταχύτητα με την οποία το εν πολλοις άλυτο ελληνικό πρόβλημα διαβρώνει τις εθνικές οικονομίες των αμέσως επόμενων προβληματικών οικονομιών της ευρωζώνης απειλεί να εκτινάξει σύντομα το κόστος διάσωσης της ευρωζώνης. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι και οι υπόλοιπες χώρες το βλέπουν παρόμοια είτε γιατί έχουν μεγαλύτερη έκθεση σε ελληνικά ομόλογα(βλ. Γαλλία) είτε γιατί ο κρατικός κουμπαράς τους και τα δημοσιονομικά τους ελλείμματα δεν τους επιτρέπει ένα γερό πακέτο διάσωσης των δικών τους τραπεζών(βλ. Ιταλία ,Ισπανία).Εδώ λοιπόν υπάρχει ένα μεγάλο ρίσκο για την πιθανολογούμενη έκταση και την επιμέτρηση του „domino-Effect“ που μπορεί να προκαλέσει ακόμα και μία απολύτως ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδος. Κάπου εδώ αρχίζει να κερδίζει έδαφος και η λογική ενός ισχυρού ευρωομολόγου (με συμμετοχή μόνο των χωρών ΑΑΑ-σε έξι υπολογίζονται) που θα υποκαταστήσει τα διάφορα προχειροφτιαγμένα ευρωπαϊκά bail-out και θα στοχεύει στην ομαλή εξυπηρέτηση του εναπομείναντος μετά από κούρεμα χρέους καθώς οι αγορές θα παραμένουν ερμητικά κλειστές για την πατρίδα μας.

Η επόμενη λογική του χειρισμού της κρίσης

Tην λέξη κούρεμα-ελεγχόμενη χρεοκοπία- „haircut“ την άκουσα ομολογώ πρώτη φορά από τους αμερικανούς οικονομολόγους ήδη απο τις αρχές του 2010 όταν λίγοι στην Ελλάδα είχαν υποψιαστεί τι θα ακόλουθησει. Για τα μειονεκτήματα της και τα πλεονεκτήματα της έγινε μεγάλη κουβέντα πανευρωπαϊκά με τα στρατόπεδα να συνοψίζονται ως εξής: i)όσοι δεν είχαν καθόλου ή μικρή έκθεση σε ελληνικά ομόλογα και κυρίως οικονομολόγοι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού την έβλεπαν ως μοναδική λύση για την διαχείριση και την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους ή έστω έχοντας και άλλα κίνητρα στο πίσω μέρος του μυαλού τους (έδω εξαρτάται και για ποιο οικονομολόγο μιλάμε).
Στην πορεία και ένω ο μηχανισμός είχε τεθεί σε ισχύ σταδιακά και γερμανοί οικονομολόγοι εντάχθηκαν στην ομάδα που υποστηρίζουν μετ επιτάσεως την λύση του κουρέματος.ii) Στην άλλη ομάδα , ως πολέμιοι της λύσης ,εντάχθηκαν οι περισσότεροι ευρωπαίοι ηγέτες, ξένοι και έλληνες τραπεζίτες και οι θεσμικοί παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης(Ολι Ρεν, Γιούνγκερ,Τρισέ ) προσπαθώντας να περισώσουν την αξιοπιστία του ευρώ, να αποτρέψουν φαινόμενα ντόμινο στην ευρωπαϊκή οικονομία και να μην υποχρεωθούν σε ένα νέο „bail-out“ πακέτο για τις ευρωπαϊκές τράπεζες πολύ υψηλότερο από την κρίση του 2008 και την κατάρρευση της Lehman Brothers. Θα ήθελα να δώ πόσο αναπόφευκτο το θεωρείτε πλέον και ένα είναι κακή λύση ή καλή αφορμή για επανεκκίνηση.

Η επιστροφή του ασώτου

Γνωρίζω οτί λείψαμε για μεγάλο διάστημα , ενδεχομένως να μην λείψαμε και πολύ σε πολλούς σίγουρα όμως τα τελευταία 2 χρόνια συντελέστηκαν κοσμογενικές εξελίξεις παγκοσμίως και ιδιαίτερα στην πατρίδα μας. Για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα,την ευρωζώνη και την παγκόσμια αγορα αυτο το διάστημα σε μία πλουραλιστική χώρα όπως η Ελλάδα εχουν ειπώθει πολλα, εκτεινόμενα από τις άναρθες φωνές του λαικισμου μέχρι τις υπερπροοδευτικές και εσχάτως φιλονεοφιλελευθέρες αποψεις,έχουμε άποψη και μελετήσαμε προσεχτικα την εξέλιξη της κρίσης , τα αίτια της και τους πολιτικούς χειρισμούς παγκοσμίως. Φρονώντας ότι πλεον μπαίνουμε σε μια άλλη πολύ κρίσιμη φάση 2 χρόνια μετα την διακυβέρνηση της χώρας απο το ΠΑΣΟΚ, θα κάνουμε πιο συχνη την παρουσία μας εφεξής έχοντας ως αφετηρία την διαπίστωση ότι τα διλήματα που αντiμετώπιζει η ελληνική κοινωνία σε πολυ δυσκολες οικονομικές συνθήκες πλέον θα επηρέασουν σημαντικά και θα κρίνουν στην πράξη το κατά πόσο το μεταπολιτευτικο μοντέλο διακυβερνησης της χώρας πραγματικά πνέει τα ολίσθια ή αντίθετα απλά περνάμε μια πολυ δύσκολη φάση που θα μηδενίσει το κοντερ εώς την επανεκίνησή του στο ίδιο μοτίβο.