Στην Ελλάδα της ατιμωρησίας

Σε συνολική ποινή φυλάκισης 5,5 ετών καταδικάστηκαν από το Τριμελές εφετείο κακουργημάτων της Αθήνας γιά την υπόθεση της ΜΕΒΓΑΛ ο πρώην γενικός διευθυντής ανταγωνισμού Παναγιώτης Αδαμόπουλος ,ο εκτελωνιστής Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος και ο εμπορος σιτηρών Κων/νος Κωνσταντινίδης. Η υπόθεση των καρτέλ της Μεβγάλ, που έγινε ευρύτερα γνωστή με τον κωδικό Υπόθεση των κουμπάρων, αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το σύχρονο πρόβλημα της ελληνικής δημοκρατίας: την ατιμωρησία. Ενοχοι κρίθηκαν οι "κουμπάροι" αλλά αφέθησαν ελεύθεροι καθώς το δικαστήριο επέβαλε ποινές φυλάκισης 5,5 χρόνων με αναστολή σε κάθε έναν από τους τρεις κατηγορούμενους για την υπόθεση της ΜΕΒΓΑΛ .Με 10.000 ευρώ οι κορώνες του όλα στο φώς μοιάζουν πάλι με εργό χιλιοπαιγμένο που δεν πείθει κανέναν. Οτάν ξέσπασε το σκάνδαλο θυμάμαι οι συμβολισμοί που επιχειρήθηκαν από πρώτης γραμμής στελέχη της κυβέρνησης στα τηλεπαράθυρα. "Η κυβέρνηση που περνά τις χειροπέδες", φώναζαν "που οδηγούνται στο Κορυδαλλό οι ένοχοι," η κυβέρνηση της ΝΔ μια εποχή τότε που τα φτηνά επικοινωνιακά τρικ της κυβέρνησης Ρουσόπουλου ήταν στην ημερήσια διάταξη. Mόνο που σε μία ευνομούμενη δημοκρατία, σε μία χώρα που θέλει να θυμίζει την ασθενική της μνήμη σημασία έχει η κατάληξη της υπόθεσης και όχι το πρόσκαιρο επικοινωνιακό τέχνασμα.

Στο ίδιο πλάισιο έρχεται και η αλλάγη του νόμου περί ευθήνης Υπουργών, η αναγκαιότητα της οποίας ανακύπτει από την υπόθεση Παυλίδη πιο επίκαιρη από ποτέ. Από την Πρόταση του Βενιζέλου, αρχιτέκτονας της ρύθμισης του άρθρου 86 (στην οποία συναίνεσε το 2001 και η Ν.Δ.) που "Θεωρεί ότι είναι δυνατόν μέσα στα όρια του υπάρχοντος συνταγματικού πλαισίου (με αρκετά πλατιά ερμηνευτική διάθεση, βέβαια) να ανατεθεί το όλο έργο της προκατακριτικής εξέτασης και της κύριας ανάκρισης σε δικαστικό συμβούλιο που θα εκλέγεται από τη Βουλή, με αυξημένη πλειοψηφία (2/3) μέχρι της απόψεις της Μπακογιάννη που δηλώνει ότι"Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών κατάντησε νόμος δυσφήμισης των υπουργών. Δικαιοσύνη πρέπει να σημαίνει ισονομία. Δεν μπορεί να διαφέρει ο πολιτικός από τον πολίτη. Αν ο πολιτικός κατηγορείται, οφείλει να πηγαίνει στη Δικαιοσύνη.", τό κλίμα δείχνει να έχει ωριμάσει. Ας αναλάβει η επόμενη κυβέρνηση μια ρητή δέσμευση αλλαγής του νόμου γιατί από ευάρεστες προτάσεις και καταδίκες χορτάσαμε.

Η κατεύθυνση δημιουργίας ενός κράτους στην σύνειδηση του πολίτη, όχι με μία ανίαρη θεσμική έννοια αλλά με μία πραγματιστική διάσταση προληπτικού και κατασταλτικού μηχανισμού περνά αποκλειστικά από την καταπολέμηση του φαινομένου της ατιμωρησίας. Δείτε το ως επαναπροσδιορισμό της ηθικής της πολιτικής, ως αποκατάσταση της εμπιστοσύνης με τους πολίτες, ανήκει στα τρία σημαντικότερα προβλήματα της νεολληνικής τάξης πραγμάτων.